Het klaarstomen voor de echte wereld. Zo vat Ben zijn rol als leermeester van de catering samen. “Ik vind dat iedereen in de maatschappij een kans moet krijgen. Ik help ze, faciliteer ze, om zo ver te komen als ze kunnen. Ik blijf ze uitdagen en ik merk dat dat wat oplevert.”

Jezelf blijven uitdagen


“Na de koksschool en in restaurants te hebben gewerkt, het ik een aantal functies bij Holland Casino’s bekleed en totaal 13 jaar gewerkt. Mijn laatste functie bij het casino was restaurant manager. Na het casino leven heb ik 6 fantastische jaren gehad bij Stadion Feyenoord Congres en Evenementen Centrum als senior Banqueting manager. Vanuit de Kuip ben ik overgestapt naar de zorg als Teamleider facilitair dienst voor twee grote zorginstanties in Rotterdam en Den Haag. Ik was daar eindverantwoordelijk voor de keukens, de restaurants, de recepties, de schoonmaak en gebouwenbeheer. De werkdruk in de zorg ligt erg hoog, waardoor ik na ruim tien jaar een stapje terug wilde doen.”

Het bleek een stap vooruit te zijn: “Ik werk hier nu twee en een half jaar en ik zeg wel eens; dit had ik tien jaar eerder moeten doen. Mensen onderschatten het werk wel eens, want het is werk wat veel van je eist. Het is nooit stil in een bedrijfsrestaurant en als leermeester hebben mijn medewerkers constante aandacht nodig. De locaties van Gemeentehuis Altena, Gemeentewerf Oosterhout en het Gemeentehuis van Drimmelen vallen ook onder mijn diensten. Ook neem ik wanneer nodig is de schoonmaak hier op de hoofdlocatie in Oosterhout waar. Daarnaast zit ik in de werkgroep Fit met MidZuid en ben ik sinds kort vertrouwenspersoon van MidZuid geworden. Ik vind het belangrijk om zo veel mogelijk te kunnen beteken voor onze medewerkers. Ik heb het erg naar mijn zin hier.”

Leren mag met vallen en opstaan


“Leermeester zijn houdt in dat ik mijn mensen de kneepjes van het vak bijbreng. Dat gebeurt met vallen en opstaan; door fouten te maken leren ze gerechten beter te bereiden. We hebben een receptenboek, wat ik zelf heb ontworpen. Ik laat zien hoe ze iets moeten bereiden, dan voeren zij het uit aan de hand van de receptuur. Daar staan ook foto’s in, zodat ze gelijk een beeld hebben hoe het eruit gaat zien. Het geeft niet als het niet gelijk goed gaat. Op een gegeven moment kunnen ze het zonder recept bereiden.

Naast het bereiden van diverse gerechten, leer ik ze vooruitdenken, anticiperen. We hebben een dienstverlenend beroep en daar moet je flexibel in kunnen zijn. Sommigen kunnen geen twee dingen tegelijk, daarin probeer ik ze in uit te dagen. We zijn met een team en we zijn allemaal verantwoordelijk voor ons bedrijfsrestaurant. Als er niemand bij de spoelkeuken staat en jij hebt tijd, dan neem je de spoelkeuken over. Als er een klant komt, dan spring je in en help je die klant. Het is belangrijk dat je elkaar helpt en ondersteunt. Ik verwacht veel van ze – en het mooiste is dat ik zie dat het lukt!”

Zelfstandigheid én kunnen samenwerken


“Een groot aantal van mijn mensen zijn sterker geworden en gegroeid in zelfstandigheid. Eén van mijn medewerkers heeft bijvoorbeeld een gedragsprobleem. Toen ik hier kwam werken was het samenwerken moeilijk, nu gaat dat voor het overgrote deels van de tijd goed. Hij kan nu met zichzelf omgaan. Dan weet hij dat hij een stapje terug moet doen. Inmiddels werkt iedereen met hem en hij stuurt op eigen initiatief zijn collega’s aan wanneer nodig.

Dit hebben we onder andere met Werkstap bereikt. Waar mensen niet zo sterk in zijn gaan we mee aan de slag. Bijvoorbeeld met discipline voor zichzelf, zoals afspraken nakomen. We werken nu een jaar met deze ontwikkelmethodiek en het werkt erg goed. Met Werkstap kun je met iemands persoonlijke doelen aan de gang; het houdt iemand de spiegel voor en je maakt heldere afspraken. Het is transparant en stapsgewijs, er zit structuur in. Dat is hier belangrijk.”

Groei is het belangrijkste


Ik vind dat iedereen in de maatschappij een kans moet krijgen. Ik help ze, faciliteer ze, zodat ze zo ver komen als ze kunnen. Dat is mijn drijfveer. Ik stoom ze klaar voor de echte wereld en ik merk dat ze dat leuk vinden. Ik laat ze in hun waarde en laat ze meedenken; als iemand wat aan mij vraagt stel ik de vraag terug; ‘hoe zou jij het doen?’. Ik kan het ze wel vertellen, maar ik vind het interessanter hoe zij ergens over denken. Dat maakt het werk harstikke leuk.”